انسان 250 ساله

با رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم  در سال ۱۱ هجری دوران پرفراز و نشیب امامت ائمه آغاز شد. امامت و ولایت اهل بیت پیامبر از همان نخستین ساعات رحلت ایشان با چالشهای بزرگی همراه شد. چالشهای که مسیر جامعه اسلامی را از جهت حرکت درست خود به سمت بلوغ تمدن اسلامی منحرف کرده و تا جایی پیش رفت که در نهایت چیزی از نهال تمدن اسلامی که به دست پیامبر کاشته شده بود، باقی نماند. در این میان تمام تلاش ائمه معطوف به حفظ امت اسلامی و زمینه سازی دوباره برای تشکیل تمدن و حکومت اسلامی در آینده و پس از آمادگی امت اسلامی بود.

در تاریخ پر فراز و نشیب اسلام از سال 11 هجری قمری تا زمان غیبت امام زمان در سال 260 هجری قمری را می توان به عنوان پیکره ای واحد در نظر گرفت. پیکره ای واحد از زیست امت اسلامی به باغبانی ائمه و ولایت ایشان یا اصطلاحا انسان 250 ساله. دوران امامت ائمه را می توان به صورت زندگی انسانی ۲۵۰ ساله دید که هدف مشخصی را در پیش گرفته و در هر برهه از زندگی خود به فراخور شرایط محیطی و زمانی اقداماتی را انجام داده اند. بررسی این دوران در زندگی انسان ۲۵۰ ساله تنها در صورتی امکان پذیر است که زندگی ائمه را بر اساس خط سیر کلی و هدف اصلی ایشان یعنی تشکیل حکومت اسلامی تفسیر کنیم.

پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در اولین عصر از زندگی انسان 250 ساله، امام علی علیه السلام با وجود اینکه خلیفۀ برحق رسول خدا و حاکم جامعۀ اسلامی بودند، برای برای حفظ انسجام جامعه از دو دستگی و خطر دشمنان خارجی از هر گونه اقدام جدی برای بازپس گیری حکومت خودداری کرده و حتی در مواقع لزوم با غاصبین خلافت خویش همکاری می کنند. اما حضرت زهرا سلام  الله علیها در همین شرایط از زندگی انسان 250 ساله، به گونه ای متفاوت رفتار کرده و در برابر حق غصب شده امام زمان خود سکوت نمی کنند. ایشان با ابزار زبانی، عملی، تحریم، عاطفی و… علم مبارزه و دفاع از ولایت را بلند می کنند. حضرت زهرا علیه السلام در این موقعیت الگوی کامل امام داری را به نمایش گذاشته و در راه دفاع از ولی، امام و به عبارت دیگر متخصص معصوم، تا پای شهادت مبارزه می کنند.