بالاخره امسال هم تکلیف اربعین ما مشخص شد و راهی دیار عشق شدیم… اما این بار یک تفاوت بزرگ با سفرهای قبل داشت… این بار فقط به یک پیاده روی بزرگ و جهانی نمی‌رفتیم بلکه میخواستیم مودت خود را با اماممان نشان دهیم… میخواستیم بگوییم ما فقط به زبان عاشق تو نیستیم. عشق اگر عشق است باید تو را به حرکت وا دارد… به ایفا کردن نقش برای معرفی این عشق و عاشق کردن دیگران.
میخواستیم یک غرفه را در مسیر مشایه برپا کنیم و به همه دنیا بگوییم که امام مهدی واقعا کیست؟ امامی که هر کدام از ما در آمدنش نقش مهمی داریم. اولین قدم شناختن خودمان و شناساندن دیگران به خودشان است. تا ندانیم چه کسی هستیم نمی‌توانیم بفهمیم برای چه به امام نیاز داریم.
روز اول در حال برپا کردن کانتر بودیم که ناگهان جوانی به ما نزدیک شد. با لهجه قشنگ شیرازی اش پرسید این جا مشغول چه کاری هستیم. کمی در مورد کارمان که توضیح دادم به وجد آمد و گفت تا به حال چنین حرکتی ندیده و خیلی از این نحوه معرفی امام مهدی (علیه‌السلام) آن هم در سطح بین المللی خوشش آمد. به حدی که چند پوستر از ما گرفت و خودش شد سفیری شد برای معرفی گمشده انسان های دور از امام.
