ظهور موعود؛ پایان مهلت توبه و روز دیدار با عالی‌ترین جلوه خدا در زمین

«قُلْ لِلَّذِينَ آمَنُوا يَغْفِرُوا لِلَّذِينَ لَا يَرْجُونَ أَيَّامَ اللَّهِ لِيَجْزِيَ قَوْمًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ؛ به مؤمنان بگو: از کسانی که به روزهای خدا [چون روز آزمایش بندگان، روز پیروزی اهل ایمان، شکست دشمنان و روز قیامت] امید ندارند، گذشت کنند، تا [خدا] مردمی را [که تهیدست از عقاید پاک و کردار شایسته هستند، در روزی از روزهایش] به خاطر گناهانی که همواره مرتکب می شوند، کیفر دهد.» (الجاثیه، ۱۴)

«لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ؛ تا آن را بر همه ادیان پیروز کند.» (الصف، ۹)

«وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ؛ به آنان یادآوری کن، بی تردید در این روزهای خدا برای هر شکیبای سپاس گزاری نشانه هایی [از توحید، ربوبیّت و قدرت خدا] است.» (ابراهیم، ۵)

«بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ؛ آنچه خدا [در کسب و کارتان از سود و بهره پس از پرداخت حق مردم] باقی می گذارد، برای شما بهتر است اگر مؤمن باشید.» (هود، ۸۶)

«سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ؛ به زودی نشانه های خود را در کرانه ها و اطراف جهان و در نفوس خودشان به آنان نشان خواهیم داد تا برای آنان روشن شود که بی تردید او حق است.» (فصلت، ۵۳)

«وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا؛ و زمین به نور پروردگارش روشن می شود.» (الزمر، ۶۹)

«وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَجُنُودُهُ بَغْيًا وَعَدْوًا حَتَّى إِذَا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنْتُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ؛ وبنی اسرائیل را از دریا گذراندیم، پس فرعون و لشکریانش آنان را از روی ستم و تجاوز دنبال کردند تا هنگامی که بلای غرق شدن، او را فروگرفت، گفت: ایمان آوردم که هیچ معبودی جز همان که بنی اسرائیل به او ایمان آوردند، نیست و من از تسلیم شدگان [در برابر فرمان های حق] هستم.» (یونس، ۹۰)

«وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ؛ و نه به آنان مهلت داده می شود.» (السجده، ۲۹)

«إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّمَاءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ؛ اگر بخواهیم، معجزه ای بزرگ از آسمان بر آنان نازل می کنیم که فروتنانه و بی اختیار در برابرش گردن نهند.» (الشعراء، ۴)
«أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ، ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ؛ پس خبر ده اگر ما آنان را سالیانی بهره مندی و برخورداری دهیم، سپس آن عذابی که به آن تهدید می شدند، به سراغشان آید.» (الشعراء، ۲۰۵و ۲۰۶)
«مَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ؛ آنچه را [چند سال] همواره از آن برخورداری می یافتند [عذاب را] از آنان دفع نخواهد کرد.» (الشعراء، ۲۰۷)

«يَغْفِرُوا لِلَّذِينَ لَا يَرْجُونَ أَيَّامَ اللَّهِ؛ از کسانی که به روزهای خدا [چون روز آزمایش بندگان، روز پیروزی اهل ایمان، شکست دشمنان و روز قیامت] امید ندارند، گذشت کنند.» (الجاثیه، ۱۴)

«اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا؛ بدانید که خدا زمین را پس از مردگی اش زنده می کند.» (الحدید، ۱۷)

امام صادق علیه السلام: وقتی قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قیام کند، زمین با نور خداوند روشن گردد و مردم از نور خورشید بی‌نیاز گردند: «إِنَّ قَائِمَنَا (عجل الله تعالی فرجه الشریف) إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَی الْعِبَادُ مِنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ.» (تفسیر القمی، ج۲، ص۲۵۳)
امام صادق‌(علیه‌السلام) سؤال کردند که روز پیروزی یعنی چی؟ فرمود: روز فتح و پیروزی روزی ست که زمین گشوده‌ می‌شود برای قائم. یعنی‌ آن فتح و پیروزی حاصل‌ می‌شود برای قائم. دیگر از‌ آن به بعد کسی دیگر بهانه‌ای نمی‌تواند ‌بگیرد. عَنِ ابْنِ دَرَّاجٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قُلْ یَوْمَ الْفَتْحِ لا یَنْفَعُ الَّذِینَ کَفَرُوا إِیمانُهُمْ وَ لا هُمْ یُنْظَرُونَ قَالَ یَوْمُ الْفَتْحِ یَوْمٌ تُفَتَّحُ الدُّنْیَا عَلَی الْقَائِمِ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) لَا یَنْفَعُ أَحَداً تَقَرَّبَ بِالْإِیمَانِ مَا لَمْ یَکُنْ قَبْلَ ذَلِکَ مُؤْمِناً وَ بِهَذَا الْفَتْحِ مُوقِناً فَذَلِکَ الَّذِی یَنْفَعُهُ إِیمَانُهُ وَ یَعْظُمُ عِنْدَ اللَّهِ قَدْرُهُ وَ شَأْنُهُ وَ تُزَخْرَفُ لَهُ یَوْمَ الْبَعْثِ جِنَانُهُ وَ تَحْجُبُ عَنْهُ فِیهِ نِیرَانُه؛ ابن‌درّاج گوید: از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که درباره‌ی آیه: قُلْ یَوْمَ الْفَتْحِ لَا یَنفَعُ الَّذِینَ کَفَرُوا إِیمَانُهُمْ وَلَا هُمْ یُنظَرُونَ می‌فرمود: «یوم الفتح (روز فتح و پیروزی) روزی است که دنیا برای ظهور حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مهیّا می‌شود و [در آن روز] تقرّب‌جستن به ایمان، تنها برای کسی سودمند است که پیش از آن هنگام، مؤمن باشد و به آن فتح و پیروزی، یقین داشته باشد. پس تنها مؤمن است که ایمانش برای او سودمند است و نزد خداوند قدر و منزلت والایی دارد و در روز قیامت و روز برانگیخته‌شدن انسان از قبر، باغ‌های بهشتی، به خاطر او آراسته و مزیّن می‌شود و آتش جهنّم خداوند از او پرده در می‌کشد.» (تأویل الایات الظاهره، ص۴۳۸)

عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «سَنُرِيهِمْ آياتِنا فِي اَلْآفاقِ وَ فِي أَنْفُسِهِمْ حَتّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ اَلْحَقُّ » قَالَ يُرِيهِمْ فِي أَنْفُسِهِمُ اَلْمَسْخَ وَ يُرِيهِمْ فِي اَلْآفَاقِ اِنْتِقَاضَ اَلْآفَاقِ عَلَيْهِمْ فَيَرَوْنَ قُدْرَةَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي أَنْفُسِهِمْ وَ فِي اَلْآفَاقِ قُلْتُ لَهُ «حَتّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ اَلْحَقُّ» قَالَ خُرُوجُ اَلْقَائِمِ هُوَ اَلْحَقُّ مِنْ عِنْدِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَرَاهُ اَلْخَلْقُ لاَ بُدَّ مِنْهُ؛ ابو بصير گويد: از امام صادق عليه السّلام تفسير گفتار خداى عز و جل را پرسيدم: «بزودى آيه‌هاى خويش را در آفاق و در خودشان بآنها بنمائيم تا روشن شود بر آنها كه او حق است»(سورۀ فصلت آيه ۵۳) فرمود: آن (آيه كه) در خودشان (است) مسخ است، و در آفاق فرود آمدن، آفاق (و تنگ شدن روزگار) است بر سر ايشان، عرض كردم معناى دنبال آيه چيست): «تا آشكار شود براى آنها كه او حق است»؟ فرمود: يعنى خروج قائم عليه السّلام كه آن حق است از جانب خداى عز و جل كه مردم آن را ببينند و بناچار واقع خواهد شد.» (الکافی، ج۸، ص۳۸۱)

امام باقر‌(علیه‌السلام) می‌فرماید: با یک صحیه آسمانی اسم مهدی اعلام خواهد شد. امام باقر علیه السلام: «فَإِذَا سَمِعْتُمُ اَلصَّوْتَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فَلاَ تَشُكُّوا فِيهِ أَنَّهُ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ وَ عَلاَمَةُ ذَلِكَ أَنَّهُ يُنَادِي بِاسْمِ اَلْقَائِمِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ حَتَّى تَسْمَعَهُ اَلْعَذْرَاءُ فِي خِدْرِهَا فَتُحَرِّضُ أَبَاهَا وَ أَخَاهَا عَلَى اَلْخُرُوجِ وَ قَالَ لاَ بُدَّ مِنْ هَذَيْنِ اَلصَّوْتَيْنِ قَبْلَ خُرُوجِ اَلْقَائِمِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ صَوْتٍ مِنَ اَلسَّمَاءِ وَ هُوَ صَوْتُ جَبْرَئِيلَ بِاسْمِ صَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ وَ اِسْمِ أَبِيهِ وَ اَلصَّوْتِ اَلثَّانِي مِنَ اَلْأَرْضِ وَ هُوَ صَوْتُ إِبْلِيسَ اَللَّعِينِ يُنَادِي بِاسْمِ فُلاَنٍ أَنَّهُ قُتِلَ مَظْلُوماً يُرِيدُ بِذَلِكَ اَلْفِتْنَةَ فَاتَّبِعُوا اَلصَّوْتَ اَلْأَوَّلَ وَ إِيَّاكُمْ وَ اَلْأَخِيرَ أَنْ تُفْتَنُوا بِهِ؛ پس اگر در ماه رمضان آوائى شنيديد در آن ترديد نكنيد كه صداى جبرئيل است و نشانۀ آن اين است كه او به نام قائم و اسم پدرش ندا سر مى‌دهد تا آنجا كه دوشيزه در پس پردۀ خويش آن را بشنود و پدر و برادر خود را بر خروج برانگيزد. و آن حضرت فرمود: ناگزير و بدون شكّ‌ قبل ازخروج قائم عليه السّلام اين دو صدا برخواهد خاست:صدائى از آسمان و آن آواى جبرئيل است، [به نام صاحب اين امر و نام پدرش] و صداى دومين از زمين بر مى‌خيزد و آن آواى ابليس لعين است كه ندا مى‌كند به نام فلانى كه او مظلومانه كشته شد و مرادش از آن ايجاد فتنه است، پس صداى نخستين را پيروى كنيد و بپرهيزيد از صداى دوم كه بدان دچار گرفتارى شويد.» (الغیبة للنعمانی، ص۲۵۳)

در روایت داریم از نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) خداوند عمر جهان‌ را صد هزار سال قرار داده، بیست هزار سال آن برای سایر مردم هست، هشتاد هزار سالش برای اهل‌بیت هست، برای متخصصین معصوم هست. «حُمْرَانَ بْنِ أَعْيَنَ قَالَ: عُمُرُ اَلدُّنْيَا مِائَةُ أَلْفِ سَنَةٍ، لِسَائِرِ اَلنَّاسِ عِشْرُونَ أَلْفَ سَنَةٍ، وَ ثَمَانُونَ أَلْفَ سَنَةٍ لِآلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ؛ از حمران بن اعين نقل مى‌كند كه گفت: عمر دنيا صد هزار سال است بيست هزار سال از ساير مردم و هشتاد هزار از آل محمد عليهم السلام.» (حلى، حسن بن سليمان بن محمد، مختصر البصائر، تحقیق مشتاق مظفر، قم، مؤسسة النشر الإسلامی، ۱۴۲۱ق، چاپ اول، ص۴۹۴)

«عَنْ مُعَلَّی‌بْنِ‌خُنَیْسٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ فِی قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَفَرَأَیْتَ إِنْ مَتَّعْناهُمْ سِنِینَ ثُمَّ جاءَهُمْ ما کانُوا یُوعَدُونَ قَالَ خُرُوجُ الْقَائِم؛ امام صادق علیه السلام در تفسیر آیه «أَفَرَأَیْتَ إِنْ مَتَّعْناهُمْ سِنِینَ، ثُمَّ جاءَهُمْ ما کانُوا یُوعَدُونَ» می‌فرماید: منظور خروج قائم است.» (بحارالانوار، ج۲۴، ص۳۷۲)
امام باقر علیه السلام: … در اين هنگام است كه قائم ما خروج كند و چون ظهور كند به خانۀ كعبه تكيه زند و سيصد و سيزده مرد به گرد او اجتماع كنند و اوّلين سخن او اين آيۀ قرآن است: «بَقِيَّتُ‌ اَللّهِ‌ خَيْرٌ لَكُمْ‌ إِنْ‌ كُنْتُمْ‌ مُؤْمِنِينَ‌» ،سپس مى‌گويد: منم بقيّة اللّه در زمين و منم خليفۀ خداوند و حجّت او بر شما و هر درود فرستنده‌اى به او چنين سلام گويد: «السّلام عليك يا بقيّة اللّه في ارضه» و چون براى بيعت ده هزار مرد به گرد او اجتماع كنند خروج خواهد كرد.و در زمين هيچ معبودى جز اللّه تعالى نباشد و در صنم و وثن و غيره آتش در افتد و بسوزند و آن پس از غيبتى طولانى است،تا خدا بداند چه كسى در دوران غيبت از او اطاعت كرده و بدو ايمان مى‌آورد: «فَعِنْدَ ذَلِكَ خُرُوجُ قَائِمِنَا فَإِذَا خَرَجَ أَسْنَدَ ظَهْرَهُ إِلَى اَلْكَعْبَةِ وَ اِجْتَمَعَ إِلَيْهِ ثَلاَثُمِائَةٍ وَ ثَلاَثَةَ عَشَرَ رَجُلاً وَ أَوَّلُ مَا يَنْطِقُ بِهِ هَذِهِ اَلْآيَةُ: بَقِيَّتُ اَللّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ثُمَّ يَقُولُ أَنَا بَقِيَّةُ اَللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ خَلِيفَتُهُ وَ حُجَّتُهُ عَلَيْكُمْ فَلاَ يُسَلِّمُ عَلَيْهِ مُسَلِّمٌ إِلاَّ قَالَ اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّةَ اَللَّهِ فِي أَرْضِهِ فَإِذَا اِجْتَمَعَ إِلَيْهِ اَلْعِقْدُ وَ هُوَ عَشَرَةُ آلاَفِ رَجُلٍ خَرَجَ فَلاَ يَبْقَى فِي اَلْأَرْضِ مَعْبُودٌ دُونَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ صَنَمٍ وَ وَثَنٍ وَ غَيْرِهِ إِلاَّ وَقَعَتْ فِيهِ نَارٌ فَاحْتَرَقَ وَ ذَلِكَ بَعْدَ غَيْبَةٍ طَوِيلَةٍ لِيَعْلَمَ اَللَّهُ مَنْ يُطِيعُهُ بِالْغَيْبِ وَ يُؤْمِنُ بِهِ.» (کمال الدین، ج۱، ص۳۳۰)

«یوم الله» یعنی روزی که نشانه‌ها و ظهور خداوند به اوج خودش می‌رسد و انسان‌ها به بالاترین درجه از خدابینی دست می‌یابند؛ روز ظهور منجی، بارزترین مصداق «یوم الله» است.
اجتماع مردم در آخرالزمان حول محور حق اتفاق می‌افتد و نشانه‌های حق در جهان بیرون و جهان درون افراد ظهور خواهد کرد. این تبلور منجر به صف‌کشی جبهۀ حق و باطل در آخرالزمان خواهد شد.
پیوستن به جبهۀ حق تنها پیش از ظهور ممکن است و ایمانی که پس از آشکار شدن نشانه‌های قطعی ظهور ایجاد شود، دیگر سودمند نخواهد بود.
خداوند به کافران فرصت محدودی برای بهره‌مندی از نعمت‌های دنیا داده است که این فرصت به زودی به پایان می‌رسد.