زخم

روزی روزگاری بود ای دوست
که ما در میان کوچه‌ها بودیم،
و همچون خیال، همه در حرکت.

خبرها بر سر ما فریاد زدند؛
این‌که دشمنان ظلم را از حد گذرانده‌اند
و ستم برپا شده!

کشتن کودکان و بمباران…
و ترس بر مردم سایه افکنده.
نگو ما بی‌تفاوتیم!

انسان‌ها در میان زخم‌هایند!
آن‌جا نور صبح را دفن کرده‌اند!
و صدای تزویر و فریب بلند است.

اکنون در میان وحشت و سکوت جهان،
آتش افزون‌تر شده است
و مرگ در همه جا می‌چرخد و جولان می‌دهد،
و جهان در تماشاگه‌های ننگ، تماشا می‌کند!

این جنگ، یک نسل‌کشی است!
ای دوست! دیر شده است دیگر!

برای تو و برای من، آرامش فراهم است،
اما در آن‌جا، کودکانشان از گرسنگی خواهند مرد!

برای تو و برای من، پیام روشن است،
و تاریخ ما را محاکمه و قضاوت خواهد کرد،

در وحشت، تسلیم ترس نباشیم!
بیا تا انسانیت را زنده کنیم!