امید به آینده، لازمه زندگی شاد و سالم در زمان حال
گذشته و آینده و تعلق قلبی نسبت به این دو زمان است که به اکنون ما شکل داده، به زندگی ما معنا بخشیده و برای‌مان آرامش و قدرت فراهم می‌کند. مسئلۀ جاودانگی و مسئلۀ آینده‌سازی به قدری مهم است، که خداوند تبارک و تعالی هشتاد بار در قرآن جاودانه بودن انسان را تذکر داده است.
امید به آینده، موتور حرکت انسان در زمان حال
آینده‌نگرى و آینده‌سازى جزء شخصيت انسان و جزئی از ذات همۀ انسان‌ها است. انسان‌ها حتى وقتی كه تحت نفوذ شيطان و هواى نفس آخرت و خدا را انكار مى‌كنند، باز هم نمى‌توانند آینده‌نگرى و آینده‌سازى را انكار كنند و عشق جاودانه به خود و عشق به جاودانگى در ذاتشان وجود دارد.
عشق به جاودانگی در انسان؛ علّت تفکر او در آینده
انسان موجودی‌ست که در ذاتش، توجه به جاودانگی و عشق به جاودانگی وجود دارد؛ چون خداوند انسان را از روح خودش آفریده و وجود این روح در ذات همۀ انسان‌ها باعث می‌شود، که ما دائماً به آینده و جاودانگی فکر کنیم؛ در نتیجه یکی از موضوعاتی که به اندازه تاریخ بشریت قدمت دارد، موضوع آینده‌نگری و توجه به آینده انسان و آینده جهان است.
