«قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ؛ بگو: او خدای یکتاست.» (التوحید، ۱)

«اللَّهُ الصَّمَدُ؛ خدای بی‌نیاز [همه موجودات هستی که نیازمند و عین فقرند برای رفع نیازشان روی به او کنند و از حضرتش گدایی نمایند].» (التوحید، ۲)

«لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ؛ نزاده، و زاییده نشده است.» (التوحید، ۳)

«وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ؛ و هیچ کس [در ذات و صفات] همانند و همتا و شبیه او نمی‌باشد.» (التوحید، ۴)

«سُئِلَ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ عَنِ اَلتَّوْحِيدِ فَقَالَ إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمَ أَنَّهُ يَكُونُ فِي آخِرِ اَلزَّمَانِ أَقْوَامٌ مُتَعَمِّقُونَ فَأَنْزَلَ اَللَّهُ تَعَالَى «قُلْ هُوَ اَللّهُ أَحَدٌ» وَ اَلْآيَاتِ مِنْ سُورَةِ اَلْحَدِيدِ إِلَى قَوْلِهِ «وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذ اتِ اَلصُّدُورِ» فَمَنْ رَامَ وَرَاءَ ذَلِكَ فَقَدْ هَلَكَ.» (کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، گردآورنده علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۸۹ق، ج۱، ص۹۱) (از امام چهارم (علیه‌السّلام) راجع به توحيد پرسش شد، فرمود: خداى عز و جل دانست كه در آخر الزمان مردمى محقق و مو شكاف آيند از اين رو سوره «قُلْ‌ هُوَ اَللّهُ‌ أَحَدٌ» و آيات سورۀ حديد را كه آخرش «وَ هُوَ عَلِيمٌ‌ بِذاتِ‌ اَلصُّدُورِ» است نازل فرمود، پس هر كه براى خداشناسى غير از اين جويد هلاك است.)

«وَ اَسَئلهُ اَن يُبَلغَنيَ المَقامَ الَمحمودَ لَكُمُ عِنْدَ اللهِ؛ و از او می‌خواهم که مرا برساند به مقام ستوده‌ای که برای شما نزد خداست.» (زیارت عاشورا)

«أَنْ يَجْعَلَنِي مَعَكُمْ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ؛ اینکه مرا در دنیا و آخرت با شما قرار دهد.» (زیارت عاشورا)

«إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ؛ ما مملوک خداییم و یقیناً به سوی او بازمی‌گردیم.» (البقره، 156)

امام علی(علیه‌السلام): «لاَ خَيْرَ فِي قِرَاءَةٍ لَيْسَ فِي‌ها تَدَبُّرٌ.» (ابن بابویه، محمد بن علی، معانی الاخبار، قم، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم. دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۶۱، ص۲۲۶) (قرائت قرآن كه در آن تدبّر صورت نگيرد، خيرى ندارد.)

امام صادق(علیه‌السلام): «إِنَّمَا اَلْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ بَنُو أَبٍ وَ أُمٍّ.» (کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، گردآورنده علی اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۸۹ق، ج۲، ص۱۶۵) (اهل ايمان برادر يك ديگرند و فرزندان يك پدر و مادر باشند.)

«وَأَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثارِي مَعَ إِمامٍ هُدىً ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْكُمْ؛ و روزی کند خون‌خواهی‌ام را به همراه امام هدایت‌گر آشکار و گویای به حق از خاندان شما.» (زیارت عاشورا)

«خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ؛ شما را از یک تن آفرید.» (الزمر، ۶)

امام علی(علیه‌السلام): «رَحِمَ الله اِمْرَءً اَعَدَّ لِنَفْسِه وَ اسْتَعَدَّ لِرَمْسِه وَ عَلِمَ مِنْ اَیْنَ وَ فی اَیْنَ وَ اِلی اَیْنَ.» (فیض کاشانی، محمد بن شاه مرتضی، الوافی، اصفهان، مکتبة الإمام أميرالمؤمنين علی (عليه السلام) العامة، ۱۴۰۶، ج ۱، ص ۱۱۶) (خدا رحمت کند کسی را که برای خود توشه گرفته و برای قبرش آماده شده است و می‌داند از کجا آمده است و در کجا هست و به کجا می‌رود.)

«الرَّحْمَنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ خَلَقَ الْإِنْسَانَ؛ [خدای] رحمان انسان را آفرید قرآن را تعلیم داد.» (الرحمن، ۳_۱)

«بِأَبِي‏ أَنْتُمْ‏ وَ أُمِّي وَ أَهْلِي وَ مَالِي وَ أُسْرَتِي؛ پدر و مادرم، اهل و عيالم، مال و ثروتم، قوم و قبيله و خاندانم همه و همه فدا شما.» (زیارت جامعه کبیره)

امام سجاد(علیه‌السلام): «وَ لَوْ لاَ مَا فِي اَلْأَرْضِ مِنَّا لَسَاخَتْ بِأَهْلِهَا.» (طبرسى، احمد بن على، الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسی)، محقق و مصحح محمد باقر خرسان، مشهد، نشر مرتضی، 1403 ق، چاپ اول، ج۲، ص۳۱۷) (و اگر حجت ما بر زمين نباشد اهلش را فرو برد.)