«هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ؛ اوست که همه آنچه را در زمین است برای شما آفرید، سپس آفرینش آسمان را [که به صورت ماده ای دود مانند بود] اراده کرد و آن را به شکل هفت آسمان [همراه با نظامی استوار] درست و نیکو قرار داد؛ و او [به قوانین و محاسباتِ] همه چیز داناست..» (البقره، ۲۹)

امام علی(علیه‌السلام): «إِنَّ اَللَّهَ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُهُ خَلَقَ اَلْأَرْضَ قَبْلَ اَلسَّمَاءِ، «ثُمَّ اِسْتَوى عَلَى اَلْعَرْشِ» لِتَدْبِيرِ اَلْأُمُورِ.» (عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، گردآورنده هاشم رسولی، تهران، مکتبة العلمية الاسلامية، ۱۳۸۰_۱۳۸۱ق، ج۲، ص۱۲۰) (خداوند جل ذكره که نامهایش پاک است زمين را پيش از آسمان آفرید سپس براى تدبير كار‌ها بر عرش استوار شد.)

«…قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا؛ …یقیناً برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است.» (الطلاق، ۳)

«وَ أَحْصَى كُلَّ شَيْءٍ عَدَدًا؛ و همه چیز را از جهت عدد، شماره و احصا کرده است.» (الجن، ۲۸)

«وَكُلُّ شَيْءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدَارٍ؛ و هر چیزی نزد او اندازه معینی دارد.» (الرعد، ۸)

«تَنَزَلُ الْمَلَائِکَۀُ وَ الرُوحُ فِی‌ها بِإِذْنِ رَبِهِمْ مِنْ کُلِ أَمْر؛ فرشتگان و روح در آن شب به اذن پروردگارشان برای [تقدیر و تنظیم] هر کاری نازل می‌شوند.» (القدر، ۴)

«وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِ‌ها وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ؛ و فرشتگان [برای اجرای دستور‌ها حق] بر کناره ‌ها و اطراف آسمان قرار می‌گیرند، ودر آن روز هشت فرشته، عرش پروردگارت را بر فراز همه آن‌ها حمل می‌کنند.» (الحاقه، ۱۷)

پيامبر خدا(صلى‌الله‌عليه‌وآله): «لو كانَ العِلمُ بالثُّريّا لَتَناوَلَهُ رِجالٌ مِن فارِسَ.» (متقی هندی، علی بن حسام الدین، کنز العمّال فی سنن الاقوال و الافعال، محقق بكری حيانی، صفوه السقا، بیروت، مؤسسه الرساله، ۱۴۰۱ق، ج۱۲، ص۹۱) (اگر دانش در ثريّا باشد، بي گمان مردانى از ايران به آن دست يابند.)

امام علی(علیه‌السلام) فرمود: «اَلْغَمُّ مَرَضُ اَلنَّفْسِ؛ اندوه، بيمارى جان است.» (تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد، غررالحکم و دررالکلم، مصحح مهدی رجایی، قم، دارالکتاب الإسلامی، ۱۴۱۰ق، چاپ دوم، ص۳۱)

پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «مَنْ بَكَى عَلَى اَلْجَنَّهِ دَخَلَ اَلْجَنَّهَ وَ مَنْ بَكَى عَلَى اَلدُّنْيَا دَخَلَ اَلنَّارَ.» (راوندی کاشانی، فضل الله بن علی، النوادر للراوندی، قم، دارالکتاب، چاپ اول، ص 10) (هر كس براى رفتن به بهشت گريه كند، داخل بهشت مى‌شود و هر كس براى امور دنيا گريه كند، داخل دوزخ مى‌گردد.)

امام علی(علیه‌السلام): «رُبَّ عالِمٍ قَد قَتَلَهُ جَهلُه؛ چه بسیار عالمی که نادانی‌اش او را نابود کرده است!» (نهج البلاغه، حکمت ۱۰۷)

امام علی(علیه‌السلام): «وَ كَمْ مِنْ عَقْلٍ أَسِيرٍ تَحْتَ هَوَى أَمِيرٍ؛ چه بسا عقل كه اسير فرمانروايى هوس است.» (نهج‌البلاغه، حکمت۲۱۱)

امام صادق(علیه‌السلام): «اَلْعِلْمُ نُورٌ يَقْذِفُهُ اَللَّهُ فِي قَلْبِ مَنْ يَشَاءُ.» (منسوب به جعفر بن محمد، مصباح الشریعه، بیروت، مؤسسه الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۰ق، ص۱۶) (علم، نوری است که خداوند به قلب هرکس که بخواهد می‌افکند.)

«الْعِلْمُ الْحِجابُ الْاکْبَرْ.» (محقق سبزواری، اسرار الحکم، قم، مطبوعات دین، ۱۳۸۳، چاپ اول، ص۲۳۴)

امام علی(علیه‌السلام): «مَن عَرَفَ نَفسَهُ فقَد عَرَفَ رَبَّهُ.» (حر عاملی، محمد بن حسن، کلیات حدیث قدسی، محقق زین‌العابدین کاظمی خلخالی، ابوالفضل چاره‌ساز و کمال کاتب، تهران، دهقان، ۱۳۸۰، ص۲۳۴) (هر كه خود را شناخت، پروردگارش را شناخت.)

حضرت علی(علیه‌السلام): «لاَ تَجْهَلْ نَفْسَكَ فَإِنَّ اَلْجَاهِلَ بِمَعْرِفَةِ نَفْسِهِ جَاهِلٌ بِكُلِّ شَيْءٍ.» (تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد، غررالحکم و دررالکلم، مصحح مهدی رجایی، قم، دارالکتاب الإسلامی، ۱۴۱۰ق، چاپ دوم، ص۷۵۵) (از نفس خود نادان و بى‌خبر نباش، زيرا كسى كه از معرفت و شناخت خود بى‌خبر باشد از همه چيز بى‌خبر و نادان خواهد بود.)

«أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّيْرُ صَافَّاتٍ كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِيحَهُ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ؛ آیا ندانسته‌ای که هر که در آسمان ‌ها و زمین است و پرندگان بال گشوده، خدا را تسبیح می‌گویند؟ به یقین هریک نماز و تسبیح خود را می‌داند؛ و خدا به آنچه انجام می‌دهند داناست.» (النور، ۴۱)

پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «اَلسَّائِلُ رَسُولُ رَبِّ اَلْعَالَمِينَ فَمَنْ أَعْطَاهُ فَقَدْ أَعْطَى اَللَّهَ وَ مَنْ رَدَّهُ فَقَدْ رَدَّ اَللَّهَ.» (مغربى، ابو حنيفه، نعمان بن محمد تميمى‌، دعائم الاسلام، قم، مؤسسه آل البيت عليهم السلام‌، ۱۳۸۵ق، ص۲۴۳) (سائل، فرستاده پروردگار عالمیان است پس کسی که‌ به او عطا کند، در حقیقت به اللَّه عطا کرده است و کسی که او را رد کند، محققا که اللَّه تعالی را رد کرده است.)