آنان که در هوای اربعین تنفس کرده اند، می دانند یکی از زیبایی های این سفر، توجه خاص به کودکان است؛
چه کودکانی که با قدم های کوچکشان مسافر این جاده اند و چه کودکانی که با دست های کوچکشان پذیرای زائران این جاده…
در این مسیر همه سعی دارند هدیه ای هر چند کوچک تقدیم کودکان کنند، حتی به قدر منحنی یک لبخند!
دیشب که دیدم خانم دهقان در آغوش مادرانه اش، برای یکی از دختر بچه های عراقی کتاب داستان می خواند و دخترک که گویی طعم آن آغوش و شیرینی آن قصه به ذائقه اش خوش آمده بود، بعد از چند دقیقه رفت و دوستان دیگرش را هم آورد و همه شان نشستند به قصه گوش کردن…
با خودم فکر کردم چه هدیه ای در این جاده، زیباتر از این کتابها و قصه ها برای کودکان است؟
کتاب هایی با درون مایه ی خود شناسی، و قصه هایی که با آموزش مدیریت خویشتن، کودکان را در هجوم افکار و احساسات منفی… و در بحران ها و فقدان هاو فریب های محیطی و رسانه ای آخرالزمان، به سمت انتخاب ها و روابط صحیح و در یک کلام به سمت زندگی سالم سوق می دهد!
دیدم ما به این سفر آمده ایم که سفیران و مفسران «قصه حیات انسان» باشیم و به مردم جهان، همین حقیقت را هدیه بدهیم….
که زندگی سالم یعنی حیات انسانی… یعنی مادرانه و بی دریغ مهرورزیدن به تمام انسان ها… یعنی زیستن به سبک امام…
همین و بس!
