«وَيَقُولُونَ لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ؛ و می گویند: چرا از سوی پروردگارش معجزه ای [چون عصای موسی وناقه صالح وغیر آن] بر او نازل نشده؟ بگو: [آمدن و نیامدن معجزه از امور غیبی است و] غیب ویژه خداست؛ پس [به خاطر لجاجت و مخالفت با حق] به انتظار [عذاب] باشید که من هم با شما از منتظرانم.» (یونس، ۲۰)
خداست و شما منتظر باشید من هم با شما منتظرم که این اتفاق بیفتد. من هم منتظرم انتظار. آقا امام صادق‌(علیه‌السلام) فرمود که غیب‌ همان ظهور قائم ‌‌‌هست «عَنْ یَحْیَی‌بْنِ‌أبِی الْقَاسِم: سَأَلْتُ الصَّادِقَ جَعْفَرَبْنَ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ الم ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فِیهِ هُدیً لِلْمُتَّقِینَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ فَقَالَ الْمُتَّقُونَ شِیعَهْ عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ الْغَیْبُ فَهُوَ الْحُجَّهْ الْغَائِبُ وَ شَاهِدُ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ یَقُولُونَ لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَیْبُ لِلهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ فَأَخْبَرَ عَزَّوَجَلَّ أَنَّ الْآیَةً هِیَ الْغَیْبُ وَ الْغَیْبُ هُوَ الْحُجَّهًُْ وَ تَصْدِیقُ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَ أُمَّهُ آیَةً یَعْنِی حُجَّهْ؛ (از یحیی‌بن‌ابی‌القاسم نقل است: از امام صادق علیه السلام درباره‌ی تفسیر آیه‌ی الف. لام. میم. این است همان کتابی که در آن هیچ شکی نیست. پرهیزگاران را راهنماست: آنان که به غیب ایمان می‌آورند و نماز می‌گزارند، و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق می‌کنند. (بقره/۳۱) سؤال کردم. امام در جواب فرمود: مقصود از الْمتَّقُونَ در این آیه، شیعیان علی علیه السلام هستند و الْغَیْبُ، حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است و دلیل من بر این گفتار، آیه‌ی وَ یَقُولُونَ لَوْلاَ أُنزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَیْبُ لِلهِ فَانْتَظِرُواْ إِنِّی مَعَکُم مِّنَ المُنتَظِرِینَ است. خداوند عزّوجلّ [در قرآن]، غیب را به نام آیَةٌ بیان کرد و غیب همان حجّت [و دلیل] است و شاهد این گفتار، کلام خداوند است که می‌فرماید: وَ جَعَلْنَا ابْنَ مَرْیَمَ وَ أُمَّهُ آیَةً؛ ما فرزند مریم و مادرش را آیه و نشانه‌ی خود قرار دادیم. (مؤمنون/۵۰) که [آیه] معنای حجّت و دلیل است.» (بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۲۴)
«هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ تَأْتِيَهُمُ الْمَلَائِكَةُ أَوْ يَأْتِيَ رَبُّكَ أَوْ يَأْتِيَ بَعْضُ آيَاتِ رَبِّكَ يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آيَاتِ رَبِّكَ لَا يَنْفَعُ نَفْسًا إِيمَانُهَا لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمَانِهَا خَيْرًا قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ؛ آیا جز این انتظار دارند که فرشتگانِ [عذاب] به سویشان آیند، یا [قیامت] پروردگارت [که روز جلوه کامل حق و ظهور وانکشاف تام توحید است] بیاید، یا برخی از نشانه های پروردگارت [مانند مرگ و آثار پس از آن] تحقق یابد؟ روزی که برخی از نشانه های پروردگارت به ظهور آید، ایمان آوردن کسی که پیش از این ایمان نیاورده یا در حال ایمانش عمل شایسته ای انجام نداده سودی نخواهد داشت. بگو: [شما با این وضع ناروایی که دارید] منتظر [عذاب] باشید. ما هم منتظریم [که عذاب خدا به شما برسد.].» (الانعام، ۱۵۸)
آقا امام صادق‌(علیه‌السلام) فرمود‌ آن روزی که اگر خدا‌ می‌گوید که‌ ‌می‌آید، که دیگر ایمان به درد نمی‌خورد، روز ظهور قائم‌ هست که وقتی قائم ظاهر شد یعنی از غیب دیگر در آمد‌ آن آیه رسید، دیگر بعداً نمی‌تواند کسی بگوید خب حالا من‌ می‌خواهم ایمان بیاورم، دیگر فایده‌ای ندارد. «عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ قَالَ اَلصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: فِي قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آياتِ رَبِّكَ لا يَنْفَعُ نَفْساً إِيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْراً يَعْنِي خُرُوجَ اَلْقَائِمِ اَلْمُنْتَظَرِ مِنَّا ثُمَّ قَالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ يَا أَبَا بَصِيرٍ طُوبَى لِشِيعَةِ قَائِمِنَا اَلْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ فِي غَيْبَتِهِ وَ اَلْمُطِيعِينَ لَهُ فِي ظُهُورِهِ أُولَئِكَ أَوْلِيَاءُ اَللَّهِ اَلَّذِينَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ؛ ابو بصير از امام صادق عليه السّلام روايت كند كه در تفسير اين قول خداى تعالى: «يَوْمَ‌ يَأْتِي بَعْضُ‌ آياتِ‌ رَبِّكَ‌ لا يَنْفَعُ‌ نَفْساً إِيمانُها لَمْ‌ تَكُنْ‌ آمَنَتْ‌ مِنْ‌ قَبْلُ‌ أَوْ كَسَبَتْ‌ فِي إِيمانِها خَيْراً» فرمود: يعنى خروج قائم منتظر ما، سپس فرمود: اى ابا بصير! خوشا به حال شيعيان قائم ما، كسانى كه در غيبتش منتظر ظهور او هستند و در حال ظهورش نيز فرمانبردار اويند، آنان اولياى خدا هستند كه نه خوفى بر آنهاست و نه اندوهگين مى‌شوند.» (کمال الدین، ج۲، ص۳۵۷)
امام صادق علیه‌السلام: «إِنَّ اَلْقَائِمَ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ يُنَادَى اِسْمُهُ لَيْلَةَ ثَلاَثٍ وَ عِشْرِينَ وَ يَقُومُ يَوْمَ عَاشُورَاءَ يَوْمَ قُتِلَ فِيهِ اَلْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ؛ در شب بيست و سوم ماه، به نام قائم عليه السّلام ندا داده مى‌شود و در روز عاشورا كه روز قتل حسين بن على عليه السّلام است قيام مى‌فرمايد.» (الغیبة للطوسی، ص۴۵۲)
«إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا وَأَكِيدُ كَيْدًا فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا؛ آنان همواره [برای خاموش کردن نور حق] حیله می کنند و من [هم در برابر آنان] چاره و تدبیری [مناسب] می کنم. پس کافران را مهلت ده و مدت اندکی آنان را در این حالی که هستند، واگذار.» (الطارق، ۱۷_۱۵)
کافرین فرصت دارند؟ تا کی فرصت دارند؟ اگر خدا‌ می‌گوید فرصت بدهید بگذرید بگذارید تا کی؟ آقا امام صادق‌(علیه‌السلام) فرمود که منظور از مهلت به کافران این‌ هست که تا زمان ظهور قائم به آن‌ها فرصت بدهیم.
«عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً قَالَ کَادُوا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ کَادُوا عَلِیّاً (علیه السلام) وَ کَادُوا فَاطِمَهْ (علیه السلام) فَقَالَ اللَّهُ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً وَ أَکِیدُ کَیْداً فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً لَوْ قَدْ بُعِثَ الْقَائِمُ (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فَیَنْتَقِمُ لِی مِنَ الْجَبَّارِینَ وَ الطَّوَاغِیتِ مِنْ قُرَیْشٍ وَ بَنِی أُمَیَّهْ وَ سَائِرِ النَّاسِ؛ از ابوبصیر از امام صادق علیه السلام در مورد آیه إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً آمده است: به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و علیّ‌بن‌ابی‌طالب علیه السلام و فاطمه زهرا سلام الله علیها نیرنگ زدند. خداوند می‌فرماید: ای محمّد صلی الله علیه و آله! إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً. وَ أَکِیدُ کَیْداً فَمَهِّلِ الْکافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً؛ من نیز به آن‌ها مقابله به مثل می‌کنم ایشان را مهلت بده تا وقتی ظهور حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خداوند به‌وسیله‌ی او از ستمگران و جبّاران قریش و بنی‌امیّه و سایر مردم انتقام می‌گیرد.» (بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۲۰)
حضرت صادق علیه السلام در ذيل فرموده حقّ‌ تعالى: «لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا اَلَّذِينَ‌» فرمودند: اگر حقّ‌ تعالى كفّارى را كه در اصلاب مؤمنين بوده و مؤمنين كه در اصلاب كفّار مى‌باشند خارج نمايد به طور حتم كفّار را عذاب خواهد نمود. فِي قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا اَلَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذاباً أَلِيماً لَوْ أَخْرَجَ اَللَّهُ مَا فِي أَصْلاَبِ اَلْمُؤْمِنِينَ مِنَ اَلْكَافِرِينَ وَ مَا فِي أَصْلاَبِ اَلْكَافِرِينَ مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ لَعَذَّبَ اَلَّذِينَ كَفَرُوا.» (علل الشرائع، ج۱، ص۱۴۷)
«لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا؛ [و] اگر مؤمنان از کافران جدا بودند یقیناً کافران [از اهل مکه] را به عذابی دردناک عذاب می کردیم.» (الفتح، ۲۵)