«أَنْ يرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِي مَعَ إِمَامٍ هُدًي؛ که خون‌خواهی‌ام را به همراه امام هدایتگرروزی من کند.» (زیارت عاشورا)

«وَلَعَنَ اللّهُ أُمَّةً دَفَعَتْكُمْ عَنْ مَقامِكُمْ وَأَزالَتْكُمْ عَنْ مَراتِبِكُمُ الَّتِي رَتَّبَكُمُ اللّهُ فِيها؛ و خدا لعنت کند قومی که شما را از مقامتان دور کرد و از مرتبه‌هایتان برکنار نمود، مرتبه‌هایی که خدا شما را در آن‌‌ها جای داد.» (زیارت عاشورا)

امام على(عليه‌السلام): «مَن أحَبَّنا بِقَلبِهِ وأعانَنا بِلِسانِهِ وقاتَلَ مَعَنا أعدَاءَنا بِيَدِهِ فَهُوَ مَعَنا فِي الجَنَّةِ في دَرَجَتِنا. ومَن أحَبَّنا بِقَلبِهِ وأعانَنا بِلِسانِهِ ولَم يُقاتِل مَعَنا أعداءَنا فَهُوَ أسفَلُ مِن ذلِكَ بِدَرَجَتَينِ ، ومَن أحَبَّنا بِقَلبِهِ ولَم يُعِنّا بِلِسانِهِ ولا بِيَدِهِ فَهُوَ فِي الجَنَّةِ.» (ابن بابویه، محمد بن علی، الخصال، گردآورنده علی اکبر غفاری، قم، جماعة المدرسين فی الحوزة العلمیة بقم. مؤسسة النشر الإسلامی، ۱۴۱۶ق، ج۲، ص۶۱۰) (هر كه در دل ما را دوست بدارد و با زبانش ياريمان رساند و در كنار ما عملاً با دشمنانمان بجنگد، در بهشت با ما هم درجه خواهد بود و هر كه در دل ما را دوست بدارد و با زبانش ياريمان رساند، ولى در كنار ما با دشمنانمان نجنگد، دو درجه پايين تر از آن قرار خواهد گرفت و هر كه در دل ما را دوست بدارد، اما با زبان و دست خود ياريمان نرساند، او نيز در بهشت خواهد بود.)

«يَا أَيُّ‌ها الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَجِيبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاكُمْ لِمَا يُحْيِيكُمْ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ؛ ای اهل ایمان! هنگامی که خدا و پیامبرش شما را به حقایقی که به شما [حیات معنوی و] زندگی [واقعی] می‌بخشد، دعوت می‌کنند اجابت کنید، و بدانید که خدا میان آدمی و دلش حایل و مانع می‌شود [تا حق را باطل و باطل را حق مپندارد] و مسلماً همه شما به سوی او گردآوری خواهید شد.» (الانفال، ۲۴)

«…وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ؛ ..و برای هر قومی هدایت کننده ای است.» (الرعد، ۷)

«فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ؛ بنابراین از خدا پروا کنید و از من فرمان ببرید.» (الشعراء، ١٢٦)

«وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَى وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ؛ و [یاد کن] هنگامی که به فرشتگان گفتیم: به آدم سجده کنید، [پس] سجده کردند مگر ابلیس که سر پیچید و تکبّر ورزید و از کافران شد.» (البقره، ۳۴)

«وَجَحَدُوا بِ‌ها وَاسْتَيْقَنَتْ‌ها أَنْفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا..؛و آن‌ها را در حالی که باطنشان به الهی بودن آن معجزات یقین داشت، ستمکارانه و برتری جویانه انکار کردند…» (النمل، ۱۴)

حضرت علی(عليه‌السلام): «الرَّاضِي بِفِعْلِ قَوْمٍ كَالدَّاخِلِ فِيهِ مَعَهُمْ وَ عَلَى كُلِّ دَاخِلٍ فِي بَاطِلٍ إِثْمَانِ، إِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ وَ إِثْمُ الرِّضَى بِه؛ آن كس كه از كار مردمى خشنود باشد، چونان كسى است كه همراه آنان بوده و هر كس كه به باطلى روى آورد، دو گناه بر عهده او باشد، گناه كردار باطل، و گناه خشنودى به كار باطل.» (نهج البلاغه، حكمت۱۵۴)

امام صادق(علیه‌السلام): «إِنَّ اَللَّهَ يَحْشُرُ اَلنَّاسَ عَلَى نِيَّاتِهِمْ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ.» (برقی، احمد بن محمد، المحاسن، گردآورنده جلال الدین محدث، قم، دار الکتب الاسلامیه، بی‌تا، ج۱، ص۲۶۲) (خداوند در روز قيامت مردم را مطابق نیت‌هایشان محشور می‌کند.)

امام رضا(علیه‌السلام): «إِذَا كَانَ يَوْمُ اَلْقِيَامَةِ أُوقِفَ اَلْمُؤْمِنُ بَيْنَ يَدَيْهِ فَيَكُونُ هُوَ اَلَّذِي يَتَوَلَّى حِسَابَهُ فَيُعْرَضُ عَلَيْهِ عَمَلُهُ فَيَنْظُرُ فِي صَحِيفَتِهِ، فَأَوَّلُ مَا يَرَى سَيِّئَاتِهِ فَيَتَغَيَّرُ لِذَلِكَ لَوْنُهُ وَ تَرْتَعِشُ فَرَائِصُهُ وَ تَفْزَعُ نَفْسُهُ، ثُمَّ يَرَى حَسَنَاتِهِ فَتَقَرُّ عَيْنُهُ وَ تُسَرُّ نَفْسُهُ وَ تَفْرَحُ رُوحُهُ، ثُمَّ يَنْظُرُ إِلَى مَا أَعْطَاهُ اَللَّهُ مِنَ اَلثَّوَابِ فَيَشْتَدُّ فَرَحُهُ ثُمَّ يَقُولُ اَللَّهُ لِلْمَلاَئِكَةِ هَلُمُّوا اَلصُّحُفَ اَلَّتِي فِي‌ها اَلْأَعْمَالُ اَلَّتِي لَمْ يَعْمَلُوهَا، قَالَ: فَيَقْرَءُونَ‌ها ثُمَّ يَقُولُونَ وَ عِزَّتِكَ إِنَّكَ لَتَعْلَمُ أَنَّا لَمْ نَعْمَلْ مِنْ‌ها شَيْئاً، فَيَقُولُ: صَدَقْتُمْ نَوَيْتُمُو‌ها فَكَتَبْنَا‌ها لَكُمْ ثُمَّ يُثَابُونَ عَلَيْهَا.» (قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق طیب جزایری، قم، دارالکتاب، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۶) (چون روز قيامت شود، مؤمن در پيشگاه خداوند بايستد و كار حسابرسى او را خداوند خود به عهده گيرد و اعمالش را به او نشان دهد. مؤمن در كارنامه خود مى نگرد و اولين چيزى كه مى بيند گناهان خود است. با مشاهده آن‌ها رنگش بر مى‌گردد و بدنش به لرزه مى افتد و در جانش وحشت مى نشيند. سپس خوبى هايش را مى‌بيند و از مشاهده آن‌ها چشمش روشن و جانش مسرور و روحش شاد مى شود و آنگاه به ثوابى كه خداوند ارزانيش فرموده مى نگرد و شاديش افزون مى شود. سپس خداوند به فرشتگان مى فرمايد: كارنامه اى را بياوريد كه در آن اعمال ناكرده آنهاست! حضرت فرمود: مؤمنان آن كارنامه را مى خوانند و آنگاه مى گويند: به عزّتت سوگند كه تو خود مى دانى ما هيچ يك از اين كار‌ها را انجام نداده ايم! خداوند فرمايد: راست مى گوييد، اما شما نيّت انجام آن‌ها را داشتيد و ما آن كار‌ها را برايتان نوشتيم. آنگاه پاداش آن اعمال به ايشان داده مى شود.)

امام علی(علیه‌السلام): «اَلذِّكْرُ لَيْسَ مِنْ مَرَاسِمِ اللِّسَانِ وَ لاَ مِنْ مَنَاسِمِ الْفِكْرِ وَ لَكِنَّهُ أَوَّلٌ مِنَ اَلْمَذْكُورِ وَ ثَانٍ مِنَ اَلذَّاكِرِ.» (تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد، غررالحکم و دررالکلم، مصحح مهدی رجایی، قم، دارالکتاب الإسلامی، ۱۴۱۰ق، چاپ دوم، ص۱۱۸) (ياد و ذكر خدا از وظائف زبان نيست و نه از راههاى فكر و انديشه، بلكه نخست از خدايى است كه يادش كنند و سپس از آنکه یادکند و ذکر خدا بنماید.)

«وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُ‌ها عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ؛ وهمانا ما پس از تورات در زبور نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به میراث می‌برند.» (الأنبیاء، ١٠٥)

«إِنَّ فِي هَذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِينَ؛ بی تردید در این [حقایق] برای [رسانیدن] مردم عبادت پیشه [به نهایت مقصود و اوج مطلوب] کفایت است.» (الأنبیاء، ۱۰۶)
«وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ؛ و ما می‌خواستیم به آنان که در آن سرزمین به ناتوانی و زبونی گرفته شده بودند، نعمت‌های با ارزش دهیم، و آنان را پیشوایان مردم و وارثان [اموال، ثروت ‌ها و سرزمین‌های فرعونیان] گردانیم.» (القصص، ۵)

امام علی(علیه‌السلام) در تفسير آيه ۵ قصص فرمود: «قَالَ هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ اَللَّهُ مَهْدِيَّهُمْ بَعْدَ جَهْدِهِمْ فَيُعِزُّهُمْ وَ يُذِلُّ عَدُوَّهُمْ.» (طوسی، محمد بن حسن، الغیبة، محقق عبادالله تهرانی و علی احمد ناصح، قم، مؤسسة المعارف الإسلامیة، ۱۴۲۵ق، ص۱۸۴) (كسانى كه ضعيف شده‌اند در روى زمين آل محمّد هستند، خداى متعال مهدى آل محمّد را مبعوث مى‌فرمايد، پس ايشان را [اهل بيت را] عزيز و دشمنانشان را ذليل مى‌كند.)

«وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لَايُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَ ئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ؛ خدا به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، وعده داده است که حتماً آنان را در زمین جانشین [دیگران] کند، همان گونه که پیشینیان آنان را جانشین [دیگران] کرد، و قطعاً دینشان را که برای آنان پسندیده به سودشان استوار و محکم نماید، و یقیناً ترس و بیمشان را تبدیل به امنیت کند، [تا جایی که] فقط مرا بپرستند [و] هیچ چیزی را شریک من نگیرند. و آنان که پس از این نعمت‌های ویژه ناسپاسی ورزند [در حقیقت] فاسق‌اند.» (النور، ۵۵)

«هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ؛ اوست که پیامبرش را با هدایت و دین حق فرستاد، تا آن را بر همه ادیان پیروز گرداند، هر چند مشرکان خوش نداشته باشند.» (التوبه، ۳۳)

«عَنْ أَبِی‌بَصِیرٍ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(علیه‌السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِی کِتَابِهِ هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدی وَ دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا نَزَلَ تَأْوِیلُ‌ها بَعْدُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَتَی یَنْزِلُ تَأْوِیلُ‌ها قَالَ حِینَ یَقُومُ الْقَائِمُ(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) إِنْ شَاءَ اللَّهُ فَإِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) لَمْ یَبْقَ کَافِرٌ وَ لَا مُشْرِکٌ إِلَّا کَرِهَ خُرُوجَهُ حَتَّی لَوْ أَنَّ کَافِراً أَوْ مُشْرِکاً فِی بَطْنِ صَخْرَةً لَقَالَتِ الصَّخْرَةً یَا مُؤْمِنُ فِی بَطْنِی کَافِرٌ أَوْ مُشْرِکٌ فَاقْتُلْهُ قَالَ فَیَجِیئُهُ فَیَقْتُلُهُ.» (بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان فی‌تفسير القرآن، بنیاد بعثت (واحد تحقیقات اسلامی)، قم، مؤسسة البعثة (مرکز الطباعة و النشر)، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۳۶۶) (ابوبصیر گوید: درباره‌ی این کلام خداوند عزّوجلّ الذِی أَرْسَل رَسُولهُ بِالهُدَی و دِینِ الحَقِّ لیُظْهِرَهُ عَلی الدِّینِ کُلهِ و لو کَرِهَ المُشْرِکُونَ پرسیدم و ایشان فرمود: «به خدا سوگند، هنوز تأویل آن نازل نشده است». گفتم: «فدایت شوم، چه زمانی تأویل آن نازل می‌شود»؟ فرمود: ان‌شاءالله زمانی‌که قائم (فرجه الشریف بیاید. هنگامی‌که قائم (ظهور کند، هر کافر و مشرکی از ظهور او ناخشنود و بیزار است. کافران و مشرکان حتّی اگر درون صخره‌ای پنهان شوند، صخره می‌گوید: ای مؤمن! درون من کافر یا مشرکی است، او را بکش. پس به‌سمت او می‌آید و او را می‌کشد.)

پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم): «لاَ يَقُومُ اَلسَّاعَةُ حَتَّى يَمْلِكَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي يُوَاطِئُ اِسْمُهُ اِسْمِي يَمْلَأُ اَلْأَرْضَ عَدْلاً وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً.» (اربلی، علی بن عیسی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، شارح جعفر سبحانی تبریزی، تبریز، بنی هاشمی، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۴۷۱) (قیامت برپا نمی شود، تا مردی از خاندان من که همنام من است ظهور کند، زمین را از عدل و داد پر کند، همچنان که از ظلم و ستم پر شده باشد.)